czepnąłeś się głupiego szczegółu - poza tym było wyjaśnione, że zabezpieczenie zawiodło. poza tym jak dla mnie film był nie tylko o tym, szkoda że tak powierzchownie go oceniłeś.

Widać, że zupełnie nie wychwyciłeś myśli przewodniej filmu. Ta historia nie opowiada o konsekwencjach "wpadki", ani o emocjonalnych rozterkach nastolatki w ciąży (jak np. w "Juno").

Jest to historia trzech osób, które w wyniku osobistych przeżyć stają się jednostkami wyrzuconymi (z własnej woli) poza nawias życia rodzinnego i tradycyjnych relacji społecznych . Ich wyobcowanie wynika z emocjonalnych wstrząsów. Claire zachodzi w niechcianą ciążę, ukrywa ten fakt bojąc się reakcji otoczenia. Pani Mélikian zaszywa się w swoim domu, cierpiąc po stracie syna. Guillaume przeżywa śmierć przyjaciela, czuje się za nią odpowiedzialny. Wspólnym mianownikiem tych postaci, jest samotność. Idąc dalej, w "Jedwabnej Opowieści" samotność, radzenie sobie w pojedynkę z osobistymi tragediami, prowadzi do destrukcji (próba samobójcza pani Mélikian). Człowiek, żeby przetrwać potrzebuje bliskich, w tym filmie okazują się nimi osoby, które same zostały dotknięte przez los, a więc potrafią współodczuwać.

Czy film jest nudny? Na pewno nie. Jest wyciszony, stonowany, bez zbędnych fajerwerków, ale nie nudny. Sposób prowadzenia fabuły współgra z treścią, a przewodni instrumentalny motyw dopełnia całość. "Jedwabna Opowieść" przypomina mi nieco inny francuski film, również z pozoru "o niczym", ale z małych rzeczy tworzący wielką całość, a mianowicie "Wyśnione Życie Aniołów".

Film bardzo mi się podobał. Właśnie dzięki temu, iż był cichy i stonowany, bez zbędnej akcji. Dzięki temu możemy skupić się na emocjach i psychice ludzi. Poznajemy samotność i jej destrukcyjne działanie. Jednocześnie widzimy, iż czasem niewielka pomoc obcego człowieka może komuś uratować życie (Tyczy się wszystkich bohaterów). Nad filmem trzeba się jednak zastanowić. Nie jest to bowiem śmieszna komedia o wpadce.

Zdecydowanie masz racje. Zwróciłaś uwagę na spokój, to duża zaleta, szczególnie dlatego, że ten spokój nie nudzi. Często bywa tak, że dany obraz filmowy swoim wyrafinowaniem predestynuje do miana arcydzieła, a tak naprawdę jest pretensjonalnym "dziełem" gdzie przerost formy (w założeniu twórcy - stonowanej, delikatnej, refleksyjnej) jest daleko w tyle za treścią. Teraz popełnię herezję, ale tak jest w moim odczuciu w przypadku filmu "Trzy Kolory: Niebieski", który najbardziej przychodzi mi na myśl jeśli chodzi o porównanie z "Jedwabną Opowieścią". Tyle, że ta ostatnia wypada o wiele bardziej autentycznie, bez żadnej sztuczności, silenia się na artyzm, po prostu wypada naturalnie na duży plus!

Film był raczej słaby. Godna polecenia role odegrała ta Ormianka, dobra była też muzyka. Ale to za mało aby film uznać za dobry. Klimat filmu zepsuła główna bohaterka która zagrała strasznie beznamiętnie i bez polotu. Brak ciekawych drugoplanowych bohaterów również się odbił na jakości filmu. Mimo mojego starania aby się zrozumieć drugiego tła było to niezwykle ciężkie. Niby optymistyczna historia o przemianie dwóch bohaterek zainteresowała mnie do obejrzenia filmu jednak nieco się zawiodłem. Lubie powolne filmy w których można kontemplować każdą akcje i interpretować ukryte przesłania jednak ten film zdecydowanie tych cech nie posiada.